Co ja robię tu

Witam wszystkich, którym chciało się pojawić w moich blogowych progach - skromnych jeszcze, ale to tylko do czasu :)

Gdzieś tak od pierwszej klasy gimnazjum obiecuję sobie, że zacznę pisać bloga, ale wiecznie znajduję jakąś wymówkę. No, bo przecież o czym ja będę pisać - ani wybitnie nie gotuję, ani nie szydełkuję...Dwa, że na pewno znajdzie się ktoś, kto popuka się w czoło, jak zobaczy te moje wypociny, bo tu brak przecinka, a tam mogłam użyć innego wyrażenia! Jednemu będzie za długo, drugiemu za krótko, no i tak w kółko...

Z wiekiem zaczyna powoli do mnie docierać, że nie da się zadowolić wszystkich, a i ja nie istnieję po to, by spełniać cudze oczekiwania.

Z tego tytułu właśnie rozpoczynam swoją przygodę z blogowaniem. O czym będę pisać?

O wszystkim, co mi przyjdzie do głowy. Skoro ludzie lubią ze mną gadać - a chyba lubią -

to równie dobrze można tę paplaninę spisać. Będę dzielić się tu swoim punktem widzenia, doświadczeniami - może to kogoś zainspiruje. Czasem bywa tak, że jedno zdanie wypowiedziane przez kogoś w odpowiednim miejscu i czasie zmienia nasze życie o 180 stopni; życzę sobie, by udało mi się kiedyś zostać autorką takiej sentencji.

Nie będę pisać o polityce i narzekać, nie chcę też przelewać na nikogo tego, co mnie samą wyniszcza - złości, pogardy, zazdrości...Stąd też wzięła się nazwa bloga - "Po melisce" (podziękowania za pomysł wędrują do O., która podsunęła mi go w facebookowym komentarzu do mojego posta już dwa lata temu).

Czy to wszystko ma sens? Zobaczymy.

Czy ma szanse na przetrwanie? Przekonamy się.

Czy musicie to czytać? Absolutnie nie.

Czy komentarze są mile widziane? Zdecydowanie tak, ale te służące wymianie doświadczeń

i tym podobnym celom, bo sam styl pisania pozwolę sobie zachować taki, jaki mi się podoba.

Kapitan z genialnej bajki "WALL-E" wykrzyczał w jednej ze scen:

"Ja nie chcę przeżyć, ja chcę żyć!"

Tego życzę sobie i Wam - życia, a nie tylko pustej egzystencji; rutyny, w której nie dostrzegacie

ni grama sensu. Jeśli marzycie o tym, żeby coś zmienić, to być może właśnie tutaj dojdziemy wspólnie do tego, jak to życie ugryźć, bo ja uczę się tego codziennie na nowo.

fot. Martine Photography